Je stem is een bron van energie

Wat een opluchting, de ommekeer in mijn lichaam na enkele jaren stembevrijding. Ik herinner me die ene les waar mijn stem opeens 'klikte' in mijn grondtoon en een vijftiental leerlingen op slag hun computerscherm loslieten en me aanstaarden. "Wat was dat???", klonken hun verbaasde blikken in koor. Ik glimlachte, even verbaasd dat het midden de les gebeurde, in een donker computerlokaal. En we ervaarden samen de kracht van een authentieke stem, die de hele ruimte inpalmt en van ziel tot ziel resoneert. Ik denk dat ze het zich nog zullen herinneren, al is het lang geleden. Want dat soort momenten, dat zijn de blijvers in ons geheugen, niet?

Het verankeren in mijn grondtoon, resulteerde in een ander natuurlijk gevolg: energie krijgen van mijn stem i.p.v. mezelf uit te putten. Een game-changer die mijn vakantie terug vakantie liet zijn, i.p.v. een week die start met 3 à 4 dagen recupereren van keelpijn door verkeerd stemgebruik.

Vandaag moét ik elke dag een beetje zingen, al is het maar tien minuten, om die deugddoende trilling en connectie met mezelf te voelen en te voeden. Noem het bidden, centreren, verankeren, mezelf eren, ... Het gevoel is waar het om draait.

Ik droom van een wereld waar politiekers deze kracht van hun stem -verbonden met hun hart- eren en inzetten in hun debatten. Opeens zou de ruimte transformeren tot een bezield veld en de stilte tussen de woorden meer haar kracht mogen tonen. Hun stemmen zouden klinken als muziek en geloof en vertrouwen schenken aan de mensen die ze vertegenwoordigen. Ze zouden hun beroep 'minister' waarlijk kunnen belichamen, zijnde 'dienaar van het volk' en iedereen zou het voelen en (terug) dankbaar zijn om hun kracht!